ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ 2η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

H ΕYPΩΠH ΣE KPIΣH

Καλούμε τους μαχόμενους εργάτες, τις λαϊκές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη και διεθνώς, που συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σήμερα, καθώς και τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, να λάβουν μέρος μαζί μας στην 2η Εργατική Διεθνή Συνδιάσκεψη για την κρίση στην Ευρώπη, για μια διεθνιστική εναλλακτική λύση και μια σοσιαλιστική διέξοδο, που θα πραγματοποιηθεί στις 29 - 30 Μαρτίου 2014, στην Αθήνα.

Η πρόγνωση της προηγούμενής μας 1ης Εργατικής Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, τον Ιούνιο του 2013, επιβεβαιώθηκε: «Η πραγματικότητα ανατρέπει τους ισχυρισμούς ότι η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί και η κρίση της ευρωζώνης υποχώρησε... Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα προγράμματα «λιτότητας» έχουν φθάσει στα πολιτικά τους όρια, και το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη συνεχίζουν στην ίδια πορεία κοινωνικής καταστροφής...»

Η συνεχιζόμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι η βάση και η κινητήρια δύναμη της βαρβαρότητας που μας απειλεί. Τα διάφορα «success stories» που προβάλλουν οι κυβερνώντες στην Ιρλανδία, την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Πορτογαλία, χάρη στην «λιτότητα», δηλαδή τον κοινωνικό κανιβαλισμό που επιβάλλεται από την μισητή τρόικα το ΕΕ / ΕΚΤ / ΔΝΤ, δείχνουν μόνο τον κυνισμό των κυρίαρχων τάξεων και των κυβερνήσεών τους. «Οι προοπτικές» για μια «ανάκαμψη με ανεργία», μια αντίφαση εν τοις όροις, δεν μπορεί να ξεγελάσουν κανέναν. Για επτά χρόνια τώρα η άνευ προηγουμένου παγκόσμια κρίση, ξεπερνώντας ακόμα και τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, έχει καταπιεί τον καπιταλιστικό κόσμο. Η Ευρώπη, που έχει γίνει το επίκεντρο της κρίσης βυθιζόμενη σε ένα φαύλο κύκλο υπερχρέωσης και ύφεσης, στενάζει τώρα κάτω από αυτό που η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ αποκάλεσε «δράκο του αποπληθωρισμού».

Η μαζική ανεργία έχει γίνει ένας ατελείωτος εφιάλτης για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ενώ όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες, ιδίως η υγεία και η εκπαίδευση, διαλύονται. Τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα που κερδήθηκαν μέσα από μια μακρά ιστορία σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων, καταστρέφονται. Οι κοινότητες των μεταναστών αντιμετωπίζουν ρατσιστικές διακρίσεις και συνεχείς επιθέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κρατικές αρχές, οι οποίες υποβοηθούνται από αναδυόμενα ακροδεξιά κόμματα και φασιστικές συμμορίες. Η ΕΕ έχει μετατρέψει την Ευρώπη σε μια «Ευρώπη Φρούριο» και η Μεσόγειος έγινε νεκροταφείο για τους μετανάστες, όπως αποδεικνύουν οι ασταμάτητες τραγωδίες στη Λαμπεντούζα (Ιταλία) ή στο Φαρμακονήσι (Ελλάδα). Η καταπίεση των γυναικών κλιμακώνεται, όπως δείχνει η νομοθεσία ενάντια στις αμβλώσεις που θεσπίστηκε στην Ισπανία, καθώς επίσης και οι διακρίσεις σε βάρος του σεξουαλικού προσανατολισμού, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η καταπίεση όλων των μειονοτήτων.

Σε απάντηση, η κοινωνική αντίσταση μεγαλώνει και αναπτύσσονται μαζικές κινητοποιήσεις ιδιαίτερα στη Νότια Ευρώπη, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας απονομιμοποιημένες κυβερνήσεις, που κηρύσσουν «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να κάνουν τους λαούς να πληρώσουν για την πτώχευση του καπιταλισμού. Η οξυνόμενη ταξική πάλη βαθαίνει την καθεστωτική κρίση σε διαφορετικούς βαθμούς και μορφές στη μια χώρα μετά την άλλη. Μερικές νίκες, όπως στον αγώνα των λιμενεργατών στην Πορτογαλία ενάντια στις απολύσεις πρόσφατα, ή ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγείας στην Ισπανία, ή στις παρατεταμένες απεργίες και καταλήψεις στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, φανερώνουν ότι η μαχητική ικανότητα της εργατικής τάξης και των εξαθλιωμένων μαζών κάθε άλλο παρά έχει συντριβεί· αντιθέτως, η κοινωνικο-οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή και ανεπίλυτη ακόμη πολιτική κρίση του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, μια κρίση πολιτικής εξουσίας.

Το ερώτημα που τίθεται ωμά, δεν είναι ποιό αστικό κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων ή διορισμένοι «τεχνοκράτες» στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος θα μπορούσαν να ανοίξουν μια διέξοδο από την κρίση, αλλά ποιά κοινωνική δύναμη, ποιά τάξη, παίρνοντας την πολιτική εξουσία, μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτή την ατελείωτη κοινωνική καταστροφή, ανατρέποντας το χρεοκοπημένο σύστημα και αναδιοργανώνοντας όλη την κοινωνία σε νέες βάσεις. Η απάντησή μας είναι σαφής: Μόνο η εργατική τάξη υποστηριζόμενη από όλους τους εκμεταλλευόμενους, τους καταπιεζόμενους και κοινωνικά αποκλεισμένους μπορεί να το κάνει αυτό, θεμελιώνοντας τις βάσεις του σοσιαλισμού.

Η ΕΕ, η Ουκρανία, η Βοσνία και τα Βαλκάνια

Η 1η Εργατική Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη είχε προειδοποιήσει σωστά ότι «οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ προσπαθούν όχι μόνο να επιβάλλουν την κρίση στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαϊκών μαζών, αλλά και να την εξάγουν στο εξωτερικό: στην Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, τη Ρωσία, καθώς επίσης και στη Μέση Ανατολή μετά την επαναστατική λαϊκή αφύπνιση της Αραβικής Άνοιξης».

Τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία το ξεκαθάρισαν: ολόκληρη η χώρα έχει καταρρεύσει, τσακισμένη από τις ξεδιάντροπη ληστεία του πλούτου της από τις τοπικές ολιγαρχικές κλίκες, και τις φιλοευρωπαϊκές και τις Ρωσόφιλες, σε συμπαιγνία με το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, και η ΕΕ και οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ εκμεταλλεύονται την κατάσταση, την κοινωνική απόγνωση και τα δικαιολογημένα παράπονα του λαού, κινητοποιώντας, στο όνομα της «δημοκρατίας», τις ναζιστικές συμμορίες του «Δεξιού Τομέα» και της «Σβομπόντα» για να επιτύχουν τον αποικισμό της Ουκρανίας, καθώς και ολόκληρου του πρώην σοβιετικού χώρου, που ήταν και είναι ο διακηρυγμένος στόχος τους από την κατάρρευση του επονομαζόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989-1991. Διόλου τυχαία, οι Financial Times (24/2/2014), η φωνή του Σίτι του Λονδίνου, χαιρετίζει το Ευρω-Μαϊντάν ως το πιο σημαντικό γεγονός «μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ» που «αναγγέλλει την ώρα της Ευρώπης». Η τελευταία άποψη μάλλον αμφισβητείται από την νεοσυντηρητική Υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νιούλαντ με τη χυδαία γλώσσα που χρησιμοποίησε μιλώντας περιφρονητικά για την ΕΕ ενώ έδινε οδηγίες στο τηλέφωνο στον πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο, κι η οποία διέρρευσε από τη ρωσική FSB!

Είναι προφανές ότι οι βίαιοι ανταγωνισμοί μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ/Γερμανίας και της Ρωσίας για την νευραλγική γεωπολιτικά Ουκρανία απειλούν να διαμελίσουν αυτή τη χώρα όπως την πρώην Γιουγκοσλαβία, βάζοντας συγχρόνως φωτιά σε μια πυριτιδαποθήκη που μπορεί να ανατινάξει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Για να νικήσουμε την απειλή είναι επειγόντως αναγκαίος ένας νέος διεθνιστικός προσανατολισμός, ένας πραγματικά επαναστατικός λαϊκός αγώνας εναντίον του δυτικού ιμπεριαλιστικού αποικισμού και εναντίον της υποταγής στο ρωσικό βοναπαρτισμό, μια πάλη για την ανατροπή και την απαλλοτρίωση του πλούτου και της εξουσίας του συνόλου της διεφθαρμένης ολιγαρχίας, για τη συντριβή του φασισμού και των νοσταλγών του Μπαντέρα και του Χίτλερ - για μια ανεξάρτητη, ενωμένη, σοσιαλιστική Ουκρανία κυβερνώμενη από τον ίδιο τον λαό της, από τα εργατικά και αγροτικά Συμβούλια.
 
Η Ουκρανία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει μια νέα, κονιορτοποιημένη Γιουγκοσλαβία. Αποτελεί πανουργία της Ιστορίας το γεγονός ότι την ίδια στιγμή, ακριβώς στην καρδιά της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στη Βοσνία, μια κατακερματισμένη χώρα που έχει μετατραπεί σε ένα προτεκτοράτο των ΕΕ / ΝΑΤΟ, πεδίο μάχης των άγριων εθνοτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων και σφαγών από ανταγωνιστικούς εθνικισμούς υποδαυλισμένους και χειραγωγούμενους από την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ξεσπά, τον Φλεβάρη του 2014, μια γνήσια προλεταριακή επαναστατική εξέγερση από τους εργάτες της Τούζλα που εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα. Μια εξέγερση που στρέφεται τόσο ενάντια σε όλες τις ολιγαρχικές διεφθαρμένες εθνικιστικές κλίκες, όσο κι ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες του Ντέιτον, γράφοντας στους τοίχους του Σαράγιεβο, του Μόσταρ και της Μπάνια Λούκα το σύνθημα «Θάνατος στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό»! Ο σχηματισμός μορφών λαϊκής αυτο-οργάνωσης και άμεσης δημοκρατίας σε επίπεδο βάσης, όπως στις λαϊκές συνελεύσεις της Τούζλα, του Μοστάρ και του Σαράγιεβο, εκδηλώνουν έντονα την ίδια διεθνή τάση που είχε προηγούμενα στην πλατεία Ταχρίρ, στην Πουέρτα Ντελ Σολ, στην Πλατεία Συντάγματος, στο Πάρκο Ζουκόττι, ή στο Πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ.

Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στο Βελιγράδι της Σερβίας και στην Ποντγκόριτσα του Μαυροβουνίου, δείχνουν σαφώς ότι έχει συντελεστεί μια στροφή στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και διεθνώς. Δικαίως η Ανακοίνωση για τη Βοσνία που εξέδωσε το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» τονίζει: «Έρχόμενη αμέσως μετά την ανατροπή της ρουμανικής κυβέρνησης, μετά τις πολύμηνες αδιάκοπες διαδηλώσεις στη Βουλγαρία, μετά τις μαζικές διαδηλώσεις εναντίον των οικονομικών συνθηκών στη Σλοβενία, μετά την εξέγερση του 2008 και τους βαρυσήμαντους ταξικούς αγώνες του 2010-2013 εναντίον της τρόικας και των διαδοχικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα και μετά από τις θεαματικές διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί, μιας αληθινά λαϊκής εξέγερσης στην Τουρκία το περασμένο καλοκαίρι, η εξέγερση στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη αποκτά μια πρόσθετη σημασία. Τα Βαλκάνια βράζουν από επαναστατικό πυρετό. Είναι η εργατική τάξη και η νεολαία αυτής της άτυχης περιοχής που θα επανενώσει το πολυσχιδές φάσμα των λαών σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή, με την επαναστατική δράση!».

Επανέρχεται ξανά το παλιό, αλλά πάντα και τώρα πιο επίκαιρο παρά ποτέ, επαναστατικό σύνθημα: Εμπρός για τη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία!

Η ΕΕ, η Μέση Ανατολή, η Αφρική

Η προσπάθεια της ΕΕ να εξάγει την κρίση της δεν περιορίστηκε στην Ανατολική Ευρώπη, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των Βαλκανίων. Μη ξεχνώντας ποτέ το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και το νεοαποικιοκρατικό παρόν τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να τορπιλίσουν, να δαμάσουν, να εισβάλλουν και να νικήσουν την επαναστατική επέκταση και εμβάθυνση της «Αραβικής Άνοιξης», χρησιμοποιώντας όλα τα αντεπαναστατικά μέσα, πολεμικές επιθέσεις και στρατιωτικά πραξικοπήματα, όπως στην Αίγυπτο, συνωμοτώντας με όλες τις τοπικές αντιδραστικές δυνάμεις παντού, από την Τυνησία και την Αίγυπτο ως την Υεμένη και το Μπαχρέιν, εξαπλώνοντας το χάος στη Λιβύη και τη Συρία και επεκτείνοντάς το στο Μάλι και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

Ο εδώ και δεκαετίες μακροχρόνιος αγώνας των Κούρδων, ενός κατ’ εξοχήν καταπιεσμένου λαού, απέδωσε τώρα μια αχτίδα ελπίδας, με την ανακήρυξη αυτοδιοίκησης στο συριακό τμήμα του Κουρδιστάν ή Δυτικό Κουρδιστάν, που ονομάζεται Ροζάβα (η Δύση) από τους ίδιους τους Κούρδους. Αυτή η νέα οντότητα είναι εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα από την κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση του Μπαρζανί στο Ιράκ, η οποία είναι στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και, πιο πρόσφατα, της αντιδραστικής τουρκικής κυβέρνησης. Οι ιμπεριαλιστές και οι Τούρκοι σύμμαχοί τους προσπαθούν τώρα, με τη βοήθεια του ζηλωτή βοηθού τους Μπαρζανί, να καταπνίξουν εν τη γενέσει αυτή τη ανεξάρτητη απ’ τον ιμπεριαλισμό νέα πατρίδα της αυτοδιάθεσης των Κούρδων.

Ο ιμπεριαλισμός επίσης ελίσσεται στην Κύπρο για να βάλει χέρι στο νεοανακαλυφθέν εκεί υπεράκτιο φυσικό αέριο και να σταθεροποιήσει την θέση του μέσα από μια «λύση» που θα κάνει το νησί μόνιμο υποχείριο στις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ΕΕ συνολικά.

Αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους λαούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους τοπικούς υπαλλήλους του, η αντίθεση σε/ και η πολιτική ανεξαρτησία από όλες τις χρεοκοπημένες κοσμικές ή θρησκευτικές, φιλελεύθερες ή στρατιωτικές εθνικιστικές ελίτ, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Το βασικό ζήτημα είναι η εδραίωση και η ενίσχυση από πολιτική, προγραμματική και οργανωτική άποψη μιας επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, της νεολαίας, της φτωχής αγροτιάς και των φτωχών κατοίκων των πόλεων, για την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνική και εθνική χειραφέτηση όλων των καταπιεσμένων και τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΜΙΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ!

Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης είναι παγκόσμιες, και η απάντησή μας στους κινδύνους θα πρέπει να είναι παγκόσμια και αποφασιστική.

Όπως σωστά είχε τονίσει η προηγούμενη 1η Εργατική Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψή μας τον Ιούνιο του 2013, χρειάζεται να συζητήσουμε επειγόντως ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης για να αντισταθούμε και να νικήσουμε την κοινωνική καταστροφή και να επεξεργαστούμε ένα σχέδιο κοινών δράσεων έξω από τους «συνήθεις» γραφειοκρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, να ξεπεράσουμε το πολιτικό κενό, για μια πραγματική πολιτική εναλλακτική λύση και την οικοδόμηση μιας απολύτως αναγκαίας νέας επαναστατικής ηγεσίας.

Η διεθνής και η ευρωπαϊκή Αριστερά, ελλείψει προγράμματος, προοπτικής και θέλησης για μια αποφασιστική και ριζοσπαστική ρήξη με τον καπιταλισμό και την ΕΕ, έχει βυθιστεί σε μια αδιάλυτη κρίση, αφήνοντας κενό προς όφελος όλων των ειδών δεξιού λαϊκισμού.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η θεαματική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα έχει φετιχοποιηθεί από την παρούσα απογοητευμένη Αριστερά. Για τις ερχόμενες Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς επέλεξε τον Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιο για την προεδρία του γραφειοκρατικού ιμπεριαλιστικού θεσμού της Κομισιόν. Η πολιτική πλατφόρμα της υποψηφιότητάς του και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε σε ένα άρθρο στο περιοδικό Νέα Ευρώπη, δεν αφήνει αμφιβολίες για την εξαιρετικά περιορισμένη, ρεφορμιστική μετριοπάθειά της. Προωθεί «μια δημοκρατική και προοδευτική στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης» με ένα παρωχημένο νεοκεϋνσιανό πρόγραμμα για την «ανάκαμψη», για «μια γνήσια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που θα ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης, όχι μόνο για τις τράπεζες, αλλά και για τα κράτη», για τη φορολόγηση (όχι απαλλοτρίωση) του κερδοσκοπικού κεφαλαίου στις υπεράκτιες δραστηριότητές του, κλπ. Με τον πλέον ανιστόρητο και αντιϊστορικό τρόπο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι το σύνολο του διεθνούς πολιτικού, κοινωνικοοικονομικού πλαισίου έχει αλλάξει, προτείνεται για την επίλυση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης μια «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους», «στηριζόμενη στη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1953 για το χρέος της Γερμανίας» και όχι στην απόλυτα αναγκαία κατάργηση του συνόλου του δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου.

Εμείς, οργανώσεις και αγωνιστές της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων χειραφέτησης, μπορούμε να επωφεληθούμε της ευκαιρίας των επερχόμενων Ευρωεκλογών για να διεξάγουμε, με διάφορες μορφές, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μια διεθνή και διεθνιστική εκστρατεία προωθώντας μια πραγματική, επαναστατική εναλλακτική λύση, μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Προτείνουμε για συζήτηση τους ακόλουθους προγραμματικούς άξονες:

-Να παλέψουμε ενάντια στους διεθνείς τοκογλύφους, τη δικτατορία των «αγορών», των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, για την κατάργηση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του δημόσιου χρέους που στερεί και συνθλίβει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, και για την απαλλοτρίωση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο.



-Όλα τα σχέδια «λιτότητας» κοινωνικού κανιβαλισμού, που επιβάλλονται από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Οι καπιταλιστές να πληρώσουν για την κρίση του εκμεταλλευτικού τους συστήματος, όχι οι εκμεταλλευόμενοι! Πρέπει να αγωνιστούμε για να αποκαταστήσουμε τους μισθούς, τις συντάξεις και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, όχι για τα κέρδη των λίγων.



-Κατά της μαζικής ανεργίας, καλούμε σε αγώνα για την απαγόρευση των απολύσεων, για την κατανομή των ωρών εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων. Θα πρέπει να σχεδιαστεί η δημιουργία δημόσιων έργων υποδομής, τα οποία ούτως ή άλλως είναι ζωτικής σημασίας και επείγουσα ανάγκη, για νέες θέσεις εργασίας.



-Οι βαρόνοι της μεγάλης βιομηχανίας εκβιάζουν πάντα τους εργαζόμενους να δεχτούν περισσότερες περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας, αλλιώς θα κλείσουν ή θα «αποκεντρώσουν» τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό· απάντησή μας πρέπει να είναι η κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους, η απαλλοτρίωσή τους χωρίς αποζημίωση κι η επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.



-Για μια αποφασιστική πάλη κατά του φασισμού, του ρατσισμού και των διακρίσεων κατά των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού και όλων των μειονοτήτων! Υπερασπίστε τους μετανάστες και όλες τις κοινότητες των καταπιεσμένων! Ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από χρώμα, εθνοτική καταγωγή ή θρησκεία! Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά κινήματα θα πρέπει να οργανώσουν Εργατικές Ομάδες Αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές συμμορίες και την κρατική καταστολή.



-Για τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού αστικής καταστολής, του ΝΑΤΟ και όλων των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών βάσεων και συμμαχιών - πλήρη αλληλεγγύη σε όλους τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των καταπιεσμένων εθνών στην Αφρική, Μέση Ανατολή, Ασία και Λατινική Αμερική!



-Για όλες τις άμεσες ζωτικές ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, η πολεμική μας κραυγή πρέπει να είναι: Κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις! Για τις εργατικές κυβερνήσεις και την εργατική εξουσία! Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών! Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!

EEK (Ελλάδα), PCL (Ιταλία), DIP (Τουρκία), MTL (Φινλανδία), PO (Αργεντινή) C.R.F.I.
Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι»
ιστοσελίδα RedMed